Eind augustus 2021 overleed pater Piet van Breemen. Hij werd 94 jaar. In 1981 was hij een van de oprichters van het tijdschrift Cardoner. 

Piet van Breemen begeleidde meer dan duizend mensen tijdens hun 30 dagen durende retraite – ongelooflijk. Zelf beschouwde hij het geven van retraites als een hobby, waarvan hij in het noviciaat al dacht: “Dat moet het mooiste werk zijn dat er is.” Veel van deze 30-daagse retraites gaf hij als novicemeester, of als instructor voor jezuïeten aan het einde van hun opleiding, tijdens hun derde noviciaatsjaar.

Naast retraitepater was Piet van Breemen auteur van boeken over ignatiaanse spiritualiteit die nog altijd veel gelezen worden. Zelf geef ik vaak aan retraitanten het hoofdstuk mee: “De moed om te aanvaarden dat men aanvaard is” uit Als brood dat wordt gebroken. Dit boek, oorspronkelijk geschreven in het Engels, verscheen in 1976 en werd vertaald in twintig talen. Het is een echte klassieker.

Een belangrijke verklaring voor de populariteit van zijn boeken is hun toegankelijkheid. Hij maakte er een punt van om in zijn boeken ignatiaans jargon zoveel mogelijk te vermijden en ze rijkelijk te illustreren vanuit de Bijbel. Zo heeft Kostbaar in zijn ogen als subtitel Schriftmeditaties meegekregen. Een derde titel die ik hier nog wil vermelden is Ouder worden als geestelijke weg.

Ik heb een paar jaar met hem samengewoond in het grote Berchmanianum en wanneer ik later in Nijmegen kwam, spraken we telkens even kort met elkaar. Toen ik mijn “derde jaar” deed in Spanje stuurde hij me zelfs een verjaardagsmail. Mijn “instructor”, die vol bewondering voor hem was, maakte toen de opmerking: “Leeft hij nog?”

Zijn gebedsleven noemde hij zelf het geheim van zijn vruchtbaarheid. Hij wist te vertellen dat dit in de loop van de jaren steeds eenvoudiger, steeds stiller, met steeds minder woorden en beelden geworden was. Ontwapenend zoals hij het letterlijk verwoordde: “Je door God laten beminnen, daar maak ik nogal propaganda voor.”
Uit een mooi interview op jezuieten.org, afgenomen door Rick Timmermans, blijkt dat hij tevreden mocht terugkijken op zijn leven.

Wiggert Molenaar sj